درد من

کاش  دنیا همه اش تنها بود

و کنار هر فرد

خالی از حس رفاقت ها بود

کاش های من هم

مثل آن دنیا بود

و همه تنهایی

سهم من ، تو ، ما بود . . .

و کنون من به خودم می آیم

و به هستی به چشم دگری مینگرم

نه به آن چشم که می گفت سپهری عزیز

نه به آن چشمی که گل شبدر در آن بهتر از لاله و

در آن اسب نبودست تمیز

به جهان و هستی

من از آن پنجره رویایی

و از آن گوی حقیقت خواهی

می نگرم

و تمام اینها در شهر چه تماشایی بود!! . . .

من به چشمم دیدم

که زنی طفلش را سر راهی میذاشت

و ز خود پرسیدم

اگر آن طفل نبودست حلال

پس چرا آن یزدان

به کسی طفل دادست بدون مادر

و به آن همسر گریان درآن گوشه ی شهر

که نشستست به پیش قاضی

و تقاضا دارد ندهد شوهرش او را طلاق

(نه به جرمی

که به جرم نازایی)

ندادست فرزندی

تا که شیرین سازد روز آن دختر را؟؟!!!!. . .

پس در آن کوچه ی تنگ

چشم من می افتاد

به گدایی کز فقر

کیسه ای را می گشت

بلکه شاید در آن ز خدایش بگیرد روزی

و دری میشد باز

کلفت خانه ی اشراف نژادی می بود

او که سهمش بیش از سهم آن مسکین بود

تا دلی پر اندوه

به خدا می نالید

که خدایم، الله!

تا به کی صبر و توان؟

و پسر خوانده ی اشراف نژاد

زیر پایش ماشین

به تنش هم که لباس چند هزاری قیمت

ترمزی زد جلوی دخترک فاحشه ای

که ز فقر و بدبختی

عصمتش را به ریالی میداد

و درآن نزدیکی

دختری

پیکر خود را نه از روی نیاز

بلکه از شهوت و از هوس های دگر

به میان جمعی ابله غرق دلار

فارغان اخری ، عاشقان دنیا

به مزایده می گذاشت!! . . .

و صدای ضبطی . . .

و دگر دخترک بار خودش را از خیابان به ماشین پسر میبندد

و پسر با فخر فروشی ز رقیبان خودش

نیش گازی میگیرد

و صدای ضبطش سقف فلک را به هم می پاشد

. . . و کنون عرش الهی به خود می لرزد

و مرا زمزمه ای بر لب هست:

آی نیما !

کجایی بینی اوضاع

در اینجا

زرد ها بیهوده قرمز می شوند

قرمزی بیهوده سایه می اندازد بر دیوار

 و کنون برف دگر روی سیاه است و خجل

که بر این مردم نادان جهان می بارد

و کنون باران هم

نتواند که بشوید ز رخساره ی شهر

ننگ و بد نامی را

ای سپهری، سهراب !

هر چه من کوشیدم که ببینم با چشمی دیگر

نتوانستم که ز ادراک حقیقت چشم بر هم بندم

و نوای فریدون مشیری عزیز

همچنان می پیچد  در گوش زمان

که چه زیبا میخواند:

" ای ستاره باورت نمیشود

آن سپیده دم که با صفا و ناز

در فضای بیکرانه می دمید

دیگر از زمین رمیده است

این سپیده ها سپیده نیست

رنگ چهره ی زمین پریده است!

ای ستاره! ای ستاره ی غریب!

ما اگر ز خاطر خدا نرفته ایم

پس چرا خدا به دادمان نمی رسد؟

ما صدای گریه مان به آسمان رسید

از خدا چرا صدا نمی رسد؟؟ "

 

حکایت

نوشتست روی دلم این سخن

دگر دل ندادن نباشد به تن

نوشتست رویش حکایت چنین

هر آنکس بخواند بداند نباشد وزین

شدم در جوانی اسیر نگار

دلم شد اسیرش چو بلبل چو سار

شدم چند وقتی اسیر و از آن

نگفتم وٍِ را هیچ حرفی از آن

دلم عاقبت زد به خط خطر

به او گفت سینه کردم به راهت سپر

و او خنده ای زد چو گوهر، نگین

و آن دخترک شد مرا عشق و دین

شدم چند وقتی به راهش رفیق

رفیقی نگهبان ، رفیقی شفیق

چو او درد من گاه گاهی فزوند

به سان نسیمی خودش میبروند

ز آن داستان بلندم همین گویمت

که او را به جان می پرستیدم و این گویمت

نگارم به من داد ساغر ز عشق خودش

ولی آن ز من پس گرفت و مرا برد از دلش

من و تیرگی و خدا و امید!!

خدایا دگر جان من بر لبانم رسید

مژده دهید...

مژده دهــــــــید ظـــــــهور را ای مبشران عشق

ای عاشـــــــــقان خسته ی چشـــم انتظار عشق

هنگامه ی سرود و دف و وقت گل رسید

بلبــــــل ترانه ای بخواند و بانگ دهـــــل رسید

شــــــــــــــــــمشیر تیز تیز رقـــــیبان چــــــــه کـــــند شد

امــــــــر فـــــرج برای خسرو خوبان چه تند شد

پایان گرفـــــــــــــت دوره ســـــــــــــــرپیچی از خدا

الله اکبر از این هـمـــــه تـــن ز ســــــــــــــــــــــر جدا

عـــــــصیان دگـــــر عـــــــــــــرصه ندارد به کارزار

ســــــــــــــــفیانی از ظهور مهدی ما شد نزار و زار

ســـــــــــــــــــــــــــفیانی از جهـــــــــنم بیــــداء نذیر شد

این معجزه برای  عزیزان بشـــــــــــــــــــــــــیر شـــــــد

دجـــــــــــــــــــــال جان ســـــــــــپرد به یک داد یار ما

عقــــــــــــــــــــده گشــــــــــــــود شــد ز بخت و ز کار ما

لیکن زمان همان زمانه دوران جاهـــلیست

تـــــــــــــــــــــکرار قصه فیل است و طیرا ابابلیست

ما ســــــــــــــــــــــــــاکن کوفه زمان تهـــــــــــــــرانیم

شــــــــــــــــــــــــــاید ز خیـــــــــــــــــال از یارانیـــــــــــــــــم

همــــــــــــــــــــدست ابوفــــــــــلان و دجـــال شدیم

ما فــــــــــــــــــتنه گران حــــــــــــــــرم یار شــــــــــــــــدیم

خورشـــــــــــــــــــــــــید برآمد از خـــــــــــــــــــــــراسان

باری ، بوده اســــــــــــــــــــــــت او ز یــــــــــــــــــــــاران

او هـــــــــــــــــــــــــــــمره سیــــــــــــــــــــــــد یمانی اســــت

عـــــــــــــــــــــــــرفانی و مــــــــــــــــــرد آسمانی اســـــت

یاران هـــــــــــــــــــــــمه جمع گشـــــــــــته اند و هم خو

فـــــــــــــــــــارغ ز نــــــــژاد و قومیت از هــــــر ســــو

ایـــــــــــــــــــــــن ســـــــیصد و ســــــیزده  مرد بدرند

درهـــــــــــــــــــــــم شـــــــــــــکنان، گــشوده صدرند

هــمـیـــــــــــــــــــــــار پســــــــــــــر فـــــــــــــاطمه هستند

بر زشـــــــــــــــــــــــتی و غــــــــــــم خـــــــــاتمه هســـتند

ما پیــــــــــــــــــــــــــــــــرو ولایــــــت عـــــــــــــــــلی ایم

همــــــــــــــــراه ولی ایــــــن زمان عـــــــــــــــــــلی ایم

تا منــــــــــــــــــــــــــــــــجی ما ظــــــــــــــهـــور ســــــــــــازد

هـــــــــــــــــــــــــــــنـگــامه حق ظـــــــــــــهــــــــور سازد

جـــــــــــــــــان برکف نهــــــــــــروان و بــــــــــــدریم

تا آخــــــــــــــــــر جـــان که اهــــــــــــل صــــــــدریم

یاد عــــــــطــش حســــــــــــــــــین هســـــــــــــــــــــتیم

پیرو    ز راه خمـــــــــــــــــــــــــــین هســـــــــــــــــــــــــــتیم

ای منتـــــــــــــــظران دعــــــــــــــــــا بخوانیــــــــــــــــد

امر فـــــــــــــــــــــرج از خـــــــــــدا بخواهیــــــــــــــــــد

دوران ستـــــــــــــــــــــــــــــــــــــم دگـــر تمام اســــــت

هنــــــــــــــــــــــگامه فجر و التیـــــــــــــــــــــام اســـــــت

این جمعـــــــــــــــــــــــــه خـــــــــــــــدا کنــــــــــد بیایی

ای آنکه پنـــــــــــــــــــــاه بی پنـــــــــــــــــــــــاهی

ما یار تو گــــــــــــــــــــــــر چــه بر زبانیـــــــــــــــــــــــم

دنبال تو هــــــــــــــر طرف دوانیــــــــــــــــــــــــــــم

شـــــــــــــــــــــــاید نشـــــود که دســـــــــــت گیری

از هـــــــــــــــــــر گنهی که هــــــــــــــــــست گیری

لیــــــــــــــــــــــــــــــــــکن تو شفیع ما شو ای جان

در نزد خـــــــــــــــــــــدای جســـم و هم جــــان

همـــــــــــراه ســـــــــــــــــــــــپاه آســـــــــــــــــــــــمانی

نـــــــــــــــــــازل نشــــــــــــــــــــوی به هـــر مکانی

الا به هـمـــــــــــــــــــــان کعــــــــــــــــــــبه مقصود

الا به هـمــــــــــــــــــــــان قبـــــــــــــــــــــــــله معبود

در پیش صـــــــــفا و مــروه هســــــــــــــــــــــتی؟

یا در نجف و شـــــــــــــــــــــریعه هســـــــــــــــتی؟

در نزد امیـــــــــــــــــــــــــرمان حســـــــــــــــینی؟

یا هــمـــــــــــــره پیـــــــــــــــــــــــــــرمان خمـــــینی؟

هــر جـــــــــــــــا      که روی، سرت سلامت

آقــــــــــا به قــــــــــــــــــــلم بکن کـــــــــــرامت

امـــــــــــــــــــــــروز زمانه ای پلیــــــــــد است

عصــــــــــــــــــر گنه و مکر ولیـــــــــــــــد است

ما         گــــــــــــــــــــرچه ز قوم خاص هســــــتیم

در ممــــــــــــــــــلکت خواص  هســــــــــتیم

آمار گنــــــــــــــاهــمــــــــان زیاد اســـــــــــــت

همپای عـــــــدو ، ابن زیاد اســــــــــــــــــــت

ما مخلـــــــــــــــص هــرچه مـــــرد جنگیم

از بهر ستـــــــــــــــــــمگران چـــــو سنگیم

این فعــــــــــــــــــل نه آن منافقی هســــــــت

بلکم که ز فعل ســـــــادگی هســــــــــت

ما جـــــــــــو زدگان روزهـــــــــــــائــــــــــــیم

در جنگ با ســـــــــــــــــــــتاره هائـــــــــــــــیم

آقـــــــــــــــــــــــا تو به داد حــــــــــــال ما رس

آقــــــــــــــــــا تو به این ترانه هــــــــــــــا    رس

گــــــــــــــــــــــــــــــــــر تو به هــــــوای ما نباشی

از بهــــــــــــر خودمان بپختـــــه آشــــــــــــی

سال چهـــــــــــــــــــلم چقدر نزدیک است

مردم بخدا ظهـــــــــــــــــور نزدیک است